Kendi Ayak İzlerine Basarak

Kendi Ayak İzlerine Basarak - Hasan ÇALIŞIR

Ayhan uzun zamandır bu konuda düşünüyordu. Henüz karar verebilmiş değildi. Bir tarafa kârları, bir tarafa zararları yazmasına rağmen sonuç, kanaat notu ile hemen hemen eşit ağırlıkta geliyordu. Oturduğu yerden elini kaldırarak garson kızdan iki tane zar istedi. Bir yol bulmalıydı ama aklın ada bir şey gelmemişti. Garson kız, önce merak etti ama sormadı. Muhtemelen garip bir müşteri dedi.  Ayhan, durumu sezmiş olacak ki “küçük bir işim var, geri vereceğim” dedi. Bir süre sonra kız elinde iki zarla geldi ve masaya bırakarak diğer müşterilerine yöneldi. Yine de ara sıra kaçamak bakışlarla bu garip müşterisini süzüyordu.

Ayhan onu görmeyecek kadar dalgındı. Ayhan, biliyordu ki zarlar çift gelmezse vazgeçmek zorunda kalacaktı. Eğer vazgeçerse de sıfırdan bir başlangıç olacak ve eskiyi de unutması gerekecekti ve bunlar gibi bir dünya durum ve olay söz konusu olacaktı. Bu olay hiç yaşanmamış gibi kabul ederse de sevmek eylemini yüzeysel olarak devam ettirebilecekti. Zarların çift gelmeme olasılığında bu feci olayın kendi tarihinde yaşanmamış olduğunu varsayacaktı veya bununla yaşamanın kendi anayasasında kabul edilebilir bir fıkrasını arayacaktı.

Zarları elinde gezdirdi bir müddet. Yine de olacakları düşündü. Önündeki onlarca zamanda kime ne diyeceğini, kimlerin hakkında nasıl konuşacağını ve buna benzer garip soruların yüzünde oluşturduğu değişik  ifadeleri en güzel orada oturan garson kız görüyordu.

Zarları elinde iyice gezdirdi. Herhalde çıkacak sonuca haksızlık olmasın istedi ya da başka bir sebep aradı kendince. Nihayetinde dudaklarından bir şeyler döküldü, muhtemelen de duyan olmadı. İki zarı birden masanın üzerine bıraktı. Zarlar bir süre bu tahta masa üzerindeki boşluklardan sıçrayarak sekti ve biri nihayet durdu. Diğeri ise dönmeye devam ediyordu. Belki fizik yasalarının ilk defa bir masa sebebiyle bozulduğunu görmek hiç hoş olmayacaktı.

Sanki bu zar biraz önce Ayhan’ın dileğini gerçekleştirmek istercesine dönmeye devam ediyordu. Bir süre sonra dengesini kaybeden bu zar, önce masadaki çiçeğin vazosuna sonra da peçeteliğe çarparak yere düştü. Masalardaki konuşmacılar arasından zıplayarak garson kızın önündeki masanın bacağına çarparak durdu. Tam bu anda Ayhan’ın telefonu çaldı. Çok geçmeden açtı. Karşıdan bizi karşılayan bu se, tonu itibariyle bir kadın sesine benziyordu. Telefondan gelen ses, açık ve dışarıdan duyulacak kadar yüksek tonluydu: neredeysen gel, sana tatlı yaptım. Seversin sen?

“Tamam, birazdan oradayım” diyerek kapattı telefonu. Bu esnada garson kız çoktan , küçük bir hamle ile dayandığı camdan ayrılarak zarı almıştı. Zarın üzerindeki sayıya bakmış, sonra adama götürmek üzere birkaç adım atmıştı ama Ayhan2ın konuştuğunu görünce geri çekilip yine cama dayanmıştı.

Telefon konuşması bitince Ayhan, zarı hatırladı. Kız da konuşmanın bitmesi üzerine Ayhan’ın yanına gitti. Ayhan, kızı ayakta karşıladı. Bir hevesle “kaç geldi?” diye sordu. Kız, “dört geldi” dedi. Ayhan, masadaki diğer zara baktı, onda da iki vardı. Yarım kalan konuşmaya kıza bakarak devam etti. “Çift zar gelmesi, zarların çift geleceği anlamına gelmez değil mi?” diye sordu. Sanki “evet, gelmez” diyecek bir cevabı ararcasına kıza bakıyordu. Kız, “Bilmem” dedi. “Eğer tavla oynuyorsa çift zar derseniz, iki zarın da aynı olması gerekir. Ama görüyorum ki tavla oynamıyorsunuz. O zaman da iki sayıda çifttir.” Dedi.

Ayhan’ın ağzı kulaklarına gelecekti neredeyse. “Teşekkürler” dedi. Kız, ne yaptığını anlamadı. Daha da merak etmedi. Ayhan, telefonunu ve cüzdanını masadan alarak, hesabı ödemek için kasaya gitti. Hesabını ödedi ve o karda kışta dışarı çıktı.

İleri de bir ışık söndü, bir evin perdesi çekildi. Adam o karda kışta yürümeye devam etti. Eve vardı mı, varmak istedi mi bilmiyorum. Benim gördüğüm kendi ayak izlerine basarak 15 dakika önce geldiği o yerden tekrar geri yürüyordu. O garson kız, bana baktı ama ben ona bakmadım. Bunu görünce diğer müşterileriyle ilgilenmek için birkaç adımla uzaklaştı.

#hasancalisir

#kendiayakizlerinebasarak

#badekitabininyazari